www.fae.pl - Publikacje

Zawarcie wstępnego porozumienia pokojowego z Hezb-e-Eslami Gulbuddin (HIG, Partia Islamska Gulbuddina) to niewątpliwie największy, a można nawet zaryzykować stwierdzenie, że jedyny dotychczasowy sukces w procesie stabilizacji Afganistanu prezydenta Aszrafa Ghaniego i szefa władzy wykonawczej Abdullaha Abdullaha. Jednocześnie jest to pierwsza dobra wiadomość dotycząca działań na rzecz bezpieczeństwa w Afganistanie, odkąd kraj ten opuściła większość żołnierzy NATO po zakończeniu misji ISAF w grudniu 2014 roku.

Wojownicza retoryka i prowokacyjne posunięcia północnokoreańskiego reżimu sprawiły, iż w ciągu ostatnich dwóch lat kilkukrotnie do agendy rozmów USA i Republiki Korei powracała kwestia rozmieszczenia na terytorium tej ostatniej amerykańskich systemów obrony przeciwrakietowej THAAD. Powzięta ostatecznie w końcu lipca decyzja wywołała, zgodnie z przewidywaniami, obiekcje trójki państw – KRL-D, ChRL oraz FR. Stanowczy sprzeciw Chin będzie zapewne najbardziej istotny dla sytuacji bezpieczeństwa w regionie, dziś jest to drugi, po Morzu Południowochińskim, najbardziej gorący punkt sporny w relacjach ze Stanami Zjednoczonymi.

Obecna kondycja Unii Europejskiej nie wygląda najlepiej, co widać bardzo wyraźnie: kryzysy, wyjścia, uchodźcy, możliwy powrót do koncepcji „Europy dwóch prędkości”. Niestety, integracja europejska staje powoli przed stanem swojego rodzaj wypalenia. UE straciła pęd, swoją innowacyjność, i po latach sprinterskiego biegu po kartach historii dostaje powoli zadyszki.

W kwietniu br. Australia rozstrzygnęła konkurs na budowę tuzina nowych okrętów podwodnych, mających zastąpić dotychczas używane szwedzkie Collinsy. Głównymi konkurentami byli Niemcy z U-bootem typ 216, Japończycy z okrętem podwodnym (o.p.) typu Soryu oraz Francuzi z projektem Shortfin Barracuda Block 1A – konwencjonalną wersją atomowego uderzeniowego o.p. typu Barracuda (oferta szwedzka została odrzucona na wcześniejszym etapie postępowania). Zwycięstwo francuskiej stoczni DCNS może być wyrazem dalekosiężnych ambicji państwa z Antypodów.

W dn. 1 sierpnia br. w prowincji Idlib (płn. Syria) rebelianci strącili rosyjski transportowy śmigłowiec wojskowy Mi-8. Nie był to jednak odosobniony incydent tego rodzaju – w ostatnich tygodniach syryjscy rebelianci zestrzelili kilka innych maszyn należących do armii rządowej. Czy ta seria skutecznych działań zbrojnej opozycji przeciwko bezkarnie do niedawna panującym w syryjskiej przestrzeni powietrznej samolotom i śmigłowcom reżimu jest tylko kwestią przypadku i zadziwiającego szczęścia, czy też stoi za nią np. jakościowy skok w posiadanym ręcznym uzbrojeniu przeciwlotniczym? Jeśli tak, to jakie mogą być tego konsekwencje tak w wymiarze operacyjnym (pola walki), jak i strategicznym dla całego syryjskiego konfliktu w szóstym roku jego trwania?