www.fae.pl - Opinie

Z historycznego punktu widzenia żaden kraj aspirujący do roli regionalnego bądź globalnego mocarstwa nie był nigdy w stanie osiągnąć tego statusu nie posiadając silnej floty wojennej. Czy to starożytny Rzym, czy XIX-wieczna Wielka Brytania, swą pozycję zawdzięczały one w dużej mierze flocie wojennej, górującej nad każdym potencjalnym przeciwnikiem i zapewniającej swobodę wymiany handlowej. Dziś niekwestionowanym liderem na światowym oceanie pozostaje US Navy. Każda z jedenastu amerykańskich lotniskowcowych grup bojowych dysponuje większą siłą ognia, niż marynarka wojenna przeciętnego państwa. Chcąc potwierdzić swoją mocarstwową pozycję w regionie i zabezpieczyć swoje interesy ekonomiczne, Chiny potrzebują więc floty, która byłaby w stanie rzucić wyzwanie amerykańskiemu olbrzymowi. Dlatego właśnie już drugą dekadę realizują ambitny plan rozwoju swej marynarki wojennej.

Do końca lat 90. ub. wieku kierunek latynoamerykański w polityce zagranicznej Rosji był praktycznie niewidoczny. Od początku XXI w. dynamika rozwoju wzajemnych relacji rośnie – z kulminacją w ostatnich dwóch latach. Wcześniej mało aktywna w regionie Moskwa, idąc w ślady Pekinu, od niedawna intensywnie pracuje nad rozwijaniem współpracy z krajami latynoamerykańskimi. Opiera ją na trzech filarach: polityczno-dyplomatycznym, energetycznym i zbrojeniowym.

Partia Liberalno-Demokratyczna, PLD (Jiyū Minshutō lub Jimintō) pozostawała w Japonii u władzy od 1955 r., czyli przez ostatnie 54 lata. W dniu 30 sierpnia 2009 r. do urn wyborczych poszła rekordowa – od czasu wprowadzenia systemu ordynacji proporcjonalnej w 1996 r. – liczba wyborców: aż 69,13% . Wybory do Izby Reprezentantów po raz pierwszy w historii wygrała Partia Demokratyczna, PD (Minshutō) z wynikiem 42,4% poparcia , zdobywając 308 z 480 miejsc w Izbie Reprezentantów. Wybory z sierpnia 2009 r. mogą stać się bodźcem dla spontanicznych zmian społecznych i politycznych, w tym zwłaszcza w sferze polityki zagranicznej Tokio.