www.fae.pl - Opinie

Śmierć trzech żołnierzy Polskiego Kontyngentu Wojskowego w Afganistanie, poległych w dniu 20 sierpnia br., ponownie zwróciła uwagę naszej opinii publicznej na misję Sił Zbrojnych RP w tym odległym zakątku świata. Dramat, który rozegrał się na drodze w prowincji Ghazni, wywołał szok i zdziwienie w polskich mediach, skupionych od pewnego czasu wyłącznie na konflikcie gruzińsko-rosyjskim i kwestii amerykańskiej tarczy antyrakietowej. Zaskoczenie jest jednak jak najbardziej niesłuszne, bowiem sytuacja operacyjna i strategiczna w Afganistanie ulega systematycznie pogorszeniu już od wielu miesięcy.

Od kilkunastu lat Japonia prowadzi politykę zagraniczną w wymiarze globalnym, blisko współpracując z wieloma krajami i nie ma chyba regionu na świecie, z którym nie byłaby związana ekonomicznie bądź politycznie. Owa globalna tendencja w polityce zagranicznej Japonii ma swoje podłoże w interesach oraz zagrożeniach tego kraju. Od kilku, a nawet kilkunastu lat, można również obserwować nowe tendencje w polityce Japonii, w tym zwłaszcza stopniowe wyzwalanie się spod silnych wpływów Stanów Zjednoczonych, reformy prawne zmierzające prawdopodobnie do zmiany konstytucji kraju oraz zwiększoną aktywność
gospodarczą i polityczną w wielu regionach świata. Japonia zdaje się stawać coraz bardziej samodzielnym i świadomym swych wpływów graczem międzynarodowym.

Ze względu na swoje położenie geopolityczne, na skrzyżowaniu szlaków łączących Azję Centralną, Wschodnią i Zachodnią, pomimo wciąż nieustabilizowanej sytuacji politycznej, w ostatnich latach to właśnie
Pakistan stał się przedmiotem zabiegów dyplomatycznych wszystkich światowych potęg. Posiadanie granic z państwami znajdującymi się w kryzysie – Afganistanem i Iranem – powoduje, że to właśnie w Pakistanie upatruje się nadziei na przywrócenie stabilizacji w regionie. Nie można jednak przy tym zapomnieć, że Pakistan wciąż podejmuje walkę, na polu ekonomicznym, militarnym i politycznym o uzyskanie statusu, jaki posiadają obecnie w świecie ChRL i Indie, co w perspektywie długookresowej może przyczynić się do zaostrzenia rywalizacji i destabilizacji sytuacji w regionie. Pakistan staje się zatem kluczowym graczem, bez którego nie uda się zrównoważyć mocarstwowych ambicji chińskich i indyjskich, przy jednoczesnym
doprowadzeniu do załagodzenia konfliktu wokół irańskiego programu atomowego i osłabieniu pozycji islamskich sił rebelianckich w Afganistanie. W obliczu dynamicznych zmian na pakistańskiej arenie
wewnętrznej nasuwa się zatem pytanie, jaką drogę obierze Islamabad?